Ήσυχη πολυτέλεια | Μεταφράζεται άραγε το “quiet luxury” στα ελληνικά;

Δεν υπάρχει μέρα τώρα τελευταία που να μην πέσω πάνω σε άρθρο, tweet, σχόλιο, λίστα, συμβουλές για το νέο mega trend της εποχής που ονομάζεται “quiet luxury”. Από τη μία η επιτυχία της σειράς Succession με τους βαθύπλουτους, αλλά ντυμένους με no name ποιότητα από κορυφής μέχρις ονύχων πρωταγωνιστές και από την άλλη οι εμφανίσεις της Gwyneth Paltrow στην πρόσφατη δίκη της, που αποκάλυψαν μια γκαρνταρόμπα-ωδή στο εν λόγω στυλ, έκαναν το quiet luxury να αναδυθεί ως κυρίαρχη τάση και να απασχολήσει έντονα τα διεθνή μέσα.

Αφαιρετικότητα, ουδέτερη παλέτα και έμφαση στα φίνα υλικά. Σοφιστικέ, αλλά ανώνυμο στυλ, διαχρονικό και απερίσπαστο από εφήμερες τάσεις. Logo ούτε για δείγμα. Με λίγες λέξεις, αυτή θα μπορούσε να είναι μια περιγραφή. Η τάση επικεντρώνεται στο ζήτημα της αισθητικής, αλλά εύκολα παίρνει κι άλλες διαστάσεις. Άλλοι επιχειρούν μια κοινωνικοοικονομική εξήγηση λέγοντας ότι συμβαίνει τώρα αυτό γιατί είμαστε σε μια συγκυρία αβέβαιη. Πολύ πιο απλά και καθημερινά, αν συνειδητοποιήσεις την αξία ή τις αξίες που βρίσκονται πίσω από την επιφάνεια, εύκολα καταλήγεις ότι η ησυχία είναι υπέρτατη πολυτέλεια στις μέρες μας. Η ησυχία γενικότερα. Ως στάση ζωής. Να απομονώσεις παντός είδους θόρυβο, να αφαιρέσεις, να ηρεμήσεις.

Και εν μέσω αυτού του καταιγισμού αναφορών στην “πολυτέλεια της ησυχίας”, μια απορία μου γεννιέται καθώς προσγειώνομαι στην Αθήνα από μια πόλη που θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί πρωτεύουσα της νηφάλιας κομψότητας. Διότι όσο η υφήλιος αποθέωνε την τάση, εγώ βρισκόμουν στη σοφιστικέ Στοκχόλμη να παρατηρώ ένα σμήνος ανθρώπων λουσμένων στη χρωματική ουδετερότητα, χωρίς να στερούνται, ωστόσο, φινέτσας και στυλ. Ποια ήταν η απορία μου; Μεταφράζεται άραγε η έννοια “quiet luxury” στα ελληνικά; Και δεν εννοώ τις λέξεις φυσικά, αλλά την ουσία. Σε αισθητική και σε φιλοσοφία.

Από άποψη στυλ, να επιλέγαμε, για παράδειγμα, μονοχρωμίες σε γαλάζιες αποχρώσεις, ρούχα από βαμβάκι, κεραμιδί και χακί μεταξωτά, σανδάλια από καλό δέρμα και λινά σετ, ψάθες και λιτά κοστούμια; Κι άλλα συναφή που να ταιριάζουν απόλυτα στο φως και το φόντο της χώρας; Να επεκτεινόταν αυτό σε πάσης φύσεως αισθητικό ζήτημα: αρχιτεκτονική, δρόμους, δημόσιους χώρους, ταμπέλες. Να γινόταν ένα θαύμα και να άλλαζε και η συμπεριφορά. Να μειωνόταν σιγά σιγά ο παρδαλός θόρυβος που μας περιβάλλει, στην πλειονότητα. Αυτός που θες να αποφύγεις το ελληνικό καλοκαίρι καταφεύγοντας σε ό,τι πιο ερημικό υπάρχει στις Κυκλάδες.

Αν και έχει μέσα τη λέξη “πολυτέλεια”, η φράση δεν έχει να κάνει πάντα με τη χρηματική αξία. Η “ήσυχη πολυτέλεια” στη ζωή μπορεί να είναι ένα καλό πανωφόρι που έχεις χρόνια και χαίρεσαι να το φοράς σε ένα μέρος με ηρεμία και άπλετη θέα, που δεν είναι αναγκαστικά ένα πανάκριβο δωμάτιο ξενοδοχείου, αλλά ένα παγκάκι στην άκρη μιας πλαγιάς. Εύκολο να ευδοκιμήσει η “ήσυχη πολυτέλεια” εντός συνόρων; Τι λες;

madamefigaro.gr